bodzio z czarnego

​

wtopił się w wieś było ją widać przez niego

przygwoździła całym ciężarem do ziemi

do tamtej ziemi

​

jedyny ślad który po nim został niewzruszony

​

wszystko mu było wolno przemijać

byle od niechcenia byle jakie dni

wrosły niechlujnie wyryły na czole

mieszkały w jego czarnej brodzie

wiły sobie gniazda na przekór

​

mówili że się powoli przemieniał z ciała

że zobaczymy kiedy już nie będzie

ławkę przed domem pustą natrętnie jak flaszka

​

kot się łasił do cienia

jeszcze długo po

​

Bosorka, Katarzyna Szwedo